Polskie prawo pozwala na uzyskanie ochrony dobra osobistego między innymi poprzez publikację przeprosin w prasie.
W wyniku działań kancelarii, nasza Klientka została przeproszona na łamach grudniowego wydania jednego z lokalnych miesięczników za dokonane naruszenie jej dóbr osobistych przez sprawczynię takiego naruszenia.
Podstawę prawą takiego żądania zawartego w złożonym pozwie stanowił art.24 Kodeksu cywilnego zgodnie z którym w razie dokonanego naruszenia dobra osobistego można żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie.
W literaturze zgodnie wskazuje się, iż w pewnych wypadkach odpowiednią formą przeproszenia powoda może być zamieszczenie oświadczenia zawierającego tekst przeprosin w prasie.
Przypominamy, że dobra osobiste zostały przykładowo wymienione w artykule 23 Kodeksu cywilnego. Jest to w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska. Co istotne wskazany w przywołanym powyżej przepisie katalog dóbr osobistych ma charakter otwarty. Doktryna nie ma wątpliwości, że obok wymienionych wprost dóbr osobistych istnieją także inne. Zaletą otwartego katalogu dóbr osobistych jest możliwość wskazywania również innych dóbr zasługujących na ochronę prawną.
Poszczególne dobra osobiste są nierzadko rozumiane bardzo szeroko. Jedynie przykładowo przywołać można wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1971 r. (II CR 455/71), w którym stwierdzono, że „Cześć, dobre imię, dobra sława człowieka są pojęciami obejmującymi wszystkie dziedziny jego życia osobistego, zawodowego i społecznego. Naruszenie czci może więc nastąpić zarówno przez pomówienie o ujemne postępowanie w życiu osobistym i rodzinnym, jak i przez zarzucenie niewłaściwego postępowania w życiu zawodowym, naruszające dobre imię danej osoby i mogące narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do wykonywania zawodu lub innej działalności”. Jednocześnie przyjmuje się, iż do naruszenia czci może dojść w bardzo różny sposób. Naruszenie może być dokonane za pośrednictwem mowy lub pisma, w wypowiedziach wygłaszanych w mediach, w parlamencie, na wiecach, w listach, pismach kierowanych do urzędów, publikacjach prasowych lub książkach, a nawet uchwałach ciał kolegialnych.