Okres ferii zimowych to dla wielu z nas czas upragnionego wyjazdu wypoczynkowego. W przypadku znacznych odstępstw pomiędzy uzgodnionymi warunkami pobytu, a rzeczywiście zastanymi warto pamiętać o wyroku Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2011 r. (I CSK 372/10), zgodnie z którym artykuł 11 a ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych może być podstawą odpowiedzialności organizatora turystyki za szkodę niemajątkową w postaci tzw. zmarnowanego urlopu.
Zgodnie ze wskazanym przez Sąd Najwyższy przepisem organizator turystyki odpowiada za niewykonanie lub nienależyte wykonanie umowy o świadczenie usług turystycznych, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest spowodowane wyłącznie:
1) działaniem lub zaniechaniem klienta;
2) działaniem lub zaniechaniem osób trzecich, nieuczestniczących w wykonywaniu usług przewidzianych w umowie, jeżeli tych działań lub zaniechań nie można było przewidzieć ani uniknąć, albo
3) siłą wyższą.
Ponadto co niezmiernie istotne w art. 16a §1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. o usługach turystycznych wskazano, że organizator turystyki, który w czasie trwania danej imprezy turystycznej nie wykonuje przewidzianych w umowie usług, stanowiących istotną część programu tej imprezy, jest obowiązany, bez obciążania klienta dodatkowymi kosztami, wykonać w ramach tej imprezy odpowiednie świadczenia zastępcze.
Dbając o swoje interesy w przypadku stwierdzenia wadliwego wykonywania umowy należy w trakcie imprezy turystycznej niezwłocznie zawiadomić o tym wykonawcę usługi oraz organizatora turystyki, w sposób odpowiedni dla rodzaju usługi, a także złożyć stosowną reklamację.
W przypadku braku możliwości dojścia do porozumienia możliwe jest również wystąpienie do sądu o zasądzenie odpowiedniej kwoty rekompensującej nieudany urlop.